Presens particip; perfect particip; supinum - anförande - anförd - anfört Presens - anför - anför - anför - anför - anför - anför Preteritum - anförde - anförde - anförde - anförde - anförde - anförde Futurum - ska anföra - ska anföra - ska anföra - ska anföra - ska anföra - ska anföra Konditionalis I - skulle anföra - skulle anföra - skulle anföra - skulle anföra - skulle anföra - skulle anföra Perfekt - har anfört - har anfört - har anfört - har anfört - har anfört - har anfört Pluskvamperfekt - hade anfört - hade anfört - hade anfört - hade anfört - hade anfört - hade anfört Futurum exaktum - ska ha anfört - ska ha anfört - ska ha anfört - ska ha anfört - ska ha anfört - ska ha anfört Konditionalis II - skulle ha anfört - skulle ha anfört - skulle ha anfört - skulle ha anfört - skulle ha anfört - skulle ha anfört Imperativ - - - anför - - - - - anför - -